Τετάρτη, 09 Ιουλ, 2025
Παγκρατίου Ιερομάρτ., Διονυσίου ρήτορος.

04/06/2010 Η Εορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην Αγιοταφιτική Αδελφότητα


Εις το πρόσωπον του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Μεγάλου και της Μητρός αυτού αυτοκρατείρας Αγίας Ελένης η Εκκλησία αναγνωρίζει τους αγίους ισαποστόλους και θεοστέπτους βασιλείς.

Τούτο συμβαίνει, διότι ούτοι ησπάσθησαν τον χριστιανισμόν, έπαυσαν την επί τρεις αιώνας απηνή καταδίωξιν αυτού και επέτρεψαν την ελευθέραν εξάσκησιν αυτού υπό των χριστιανών δια του διατάγματος των Μεδιολάνων, το 312 μ.Χ.

Η Εκκλησία των Ιεροσολύμων, η Εκκλησία των Αγίων Τόπων, έχει έτι ιδιαίτερον λόγον τιμής των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, καθ' ότι ούτοι ανέδειξαν τους άχρι τότε, λόγω της ειδωλολατρίας, αφανείς Αγίους Τόπους και ανήγειραν τους μεγαλοπρεπείς Ναούς της Αναστάσεως εις Ιεροσόλυμα και της Βασιλικής της Γεννήσεως εις Βηθλεέμ και άλλους ανά τους αγίους Τόπους.

Η φρουρός των Αγίων Τόπων τούτων, Αγιοταφιτική Αδελφότης, σεμνύνεται να έχη τον μοναστηριακόν Ναόν αυτής επ' ονόματι των Αγίων τούτων ενδόξων βασιλέων και ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης.

Η εορτή αυτών εωρτάσθη εις τον προσκείμενον εις τον Πανάγιον Τάφον ναόν αυτών μετ' ιδιαιτέρας λαμπρότητος και τάξεως υπό της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος, την Πέμπτην 21ην Μαΐου /3ην Ιουνίου 2010.

Αφ' εσπέρας ετελέσθη Μέγας Εσπερινός μετ' αρτοκλασίας, χοροστατούντος του ηγουμένου της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος, Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου του Γ'.

Μετά τον Εσπερινόν ο Μακαριώτατος και οι Πατέρες εκάθισαν εις το έξωθεν του Ναού τούτου ηυτρεπισμένον προαύλιον αυτού και κατά το ειωθός μετέλαβον κολλύβων, οίνου και άρτου.

Την πρωΐαν της εορτής ο Μακαριώτατος μετά την χοροστασίαν εις τον Όρθρον, προεξήρξεν ως λειτουργός της θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων αυτών ιερέων, μελών της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος.

Μετά την λαμπράν και κατανυκτικήν θ. Λειτουργίαν ο Μακαριώτατος ενδεδυμένος πλήρη στολήν, συνοδευόμενος υπό πάντων των λειτουργών ιερέων, των Αγιοταφιτών Αρχιερέων και ιερέων κατηυθύνθη εν πομπή ψαλλόντων προς το Πατριαρχείον.

Κατά την έξοδον από του Κεντρικού Μοναστηρίου προς το Πατριαρχείον εδίδετο εις πάντας από την υπεύθυνον του αρτοποιείου Γερόντισσαν Σεραφείμαν και τον ιεροδιάκονον π. Παΐσιον το παραδοσιακόν αρτίδιον ευλογίας. Κατά την διάρκειαν της δεξιώσεως ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τους εορταστάς ως έπεται:

«Σέλας φαεινότατον, κομήτης εσπερώτατος, εξ απιστίας εις πίστιν θεότητος μετοχετευθείς, ήχθης αγιάσαι λαόν και πόλιν• και τύπον Σταυρού εν ουρανώ κατοπτεύσας, ήκουσας εκείθεν: «Εν τούτω νίκα τους εχθρούς σου». Όθεν δεξάμενος την γνώσιν του Πνεύματος, ιερεύς τε χρισθείς και βασιλεύς ελαίω, εστήριξας την Εκκλησίαν του Θεού, Ορθοδόξων βασιλέων πατήρ, ου και η λάρναξ ιάσεις βρύει. Κωνσταντίνε ισαπόστολε, πρέσβευε υπέρ των ψυχών ημών», (Δόξα, Ήχος πλ. δ').

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί.

Η Εκκλησία του Χριστού και ιδιαιτέρως η Εκκλησία των Ιεροσολύμων εορτάζει και πανηγυρίζει σήμερον την σεπτήν μνήμην των αγίων ενδόξων μεγάλων θεοστέπτων και ισαποστόλων, Κωνσταντίνου και Ελένης.

Όντως, οι Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη ανεδείχθησαν θεόστεπτοι και ισαπόστολοι, όπως διακηρύσσει ο Συναξαριστής της Εκκλησίας μας. Και διερωτώμεθα, διατί απεδόθη τόσον μεγάλη και υψίστη τιμή εις τους αγίους τούτους Ρωμαίους Αυτοκράτορας.

Διότι, ως λέγει ο υμνωδός της Εκκλησίας, ούτοι εδέχθησαν την γνώσιν του Πνεύματος του Αγίου, δηλονότι του Πνεύματος του Χριστού. Και η μεν μακαρία Ελένη εδέχθη τον αγιασμόν εν τη κοιλία αυτής, εκ της οποίας εκαρποφόρησε των Χριστιανών η χαρά και των Ρωμαίων η δόξα, ο πλούτος και υπέρμαχος των ορφανών και χηρών, η σκέπη ταπεινών και απόρων, θλίψεων ανόρθωσις και των αιχμαλώτων η ανάρρυσις.

Ο δε Κωνσταντίνος πρώτος έλαβε το σκήπτρον της βασιλείας των Χριστιανών, χριθείς ουχί υπό ανθρώπων, αλλά παρ' Αυτού του ελεούντος Θεού, ιερεύς τε και βασιλεύς.

Και πως ούτος εχρίσθη ιερεύς και βασιλεύς παρά Θεού; Αφ' ενός μεν δια της φανερώσεως εν ουρανώ του τύπου του Τιμίου Σταυρού. Αφ' ετέρου δε δια της θείας φωνής, την οποίαν ήκουσεν εκείθεν λέγουσα αυτώ, «εν τούτω νίκα τους εχθρούς σου».

Με άλλα λόγια, αγαπητοί μου αδελφοί, ο Άγιος Κωνσταντίνος αναδεικνύεται, ως άλλος Παύλος, σκεύος εκλογής του Θεού. Και ο μεν Παύλος γίνεται κήρυξ της εν ουρανοίς βασιλείας του Θεού. Ο δε Κωνσταντίνος γίνεται ο εδραιωτής της προτυπώσεως της βασιλείας των Ουρανών επί της γης, δια της αναγνωρίσεως του επί γης πολιτεύματος της οικουμενικής Εκκλησίας γενικώτερον• και του πολιτεύματος της καθ' ημάς (της κατ' ανατολάς) Εκκλησίας, δηλονότι της Ρωμηοσύνης ειδικώτερον.

Και λέγομεν τούτο, διότι δια της υπό του Μ. Κωνσταντίνου συγκλήσεως της πρώτης εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου τω 325 των 318 θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας τεθεμελίωται η Ρωμηοσύνη. Τουτέστιν η ασύγχυτος σύζευξις του πολιτισμικού μεγέθους του έλληνος λόγου και του σωτηριώδους ευαγγελικου κηρύγματος του σεσαρκωμένου Λόγου, του Χριστού.

Χαρακτηριστικόν του πολιτεύματος της επί γης Εκκλησίας και εν προκειμένω της Ρωμηοσύνης είναι το αποστολικόν κήρυγμα του σοφωτάτου Παύλου, λέγοντος ότι «εν Χριστώ ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην», (Γαλ. 3,28). Η Χριστιανική Ορθόδοξος Ρωμηοσύνη, με άλλα λόγια, ως το νέον πολίτευμα το υπό του Μεγάλου Κωνσταντίνου θεσπισθέν, αναγνωρίζει ως πολίτας αυτού τους πιστούς φίλους του Χριστού και όχι μόνο.

Ιδού αγαπητοί μου αδελφοί, διατί ο Μέγας Κωνσταντίνος συν τη μητρί αυτού, ανακηρύσσονται θεόστεπτοι και ισαπόστολοι• επί πλέον δε κατατάσσονται εις την χορείαν των εν ουρανοίς απογεγραμμένων Αγίων της Εκκλησίας (Εφ. 12,23).

Η αλιευτική και άδολος πίστις του Μ. Κωνσταντίνου εις την δύναμιν του τύπου του Τιμίου Σταυρού, του Σταυρού της αγάπης του Χριστού επιφέρει τον εγκαινιασμόν της καινής της νέας εν Χριστώ εποχής.

Αυτής ακριβώς της καινής εν Χριστώ εποχής, της υπό του Μεγάλου Κωνσταντίνου εγκαινιασθείσης ως φρονήματος και τρόπου ζωής, αντιμάχεται και αντιστρατεύεται λυσσωδώς και μανιωδώς η εποχή της παγκοσμιοποιήσεως, δηλαδή η εποχή «των κοσμοκρατόρων του σκότους του αιώνος τούτου κατά τον θείον Παύλον» (Εφ. 6,12).

Χρεωστικώς λοιπόν η αγία των Ιεροσολύμων Εκκλησία μετά της Γερραράς Αγιοταφιτικής αυτής Αδελφότητος και του ευσεβούς χριστεπωνύμου αυτής πληρώματος μετά του υμνωδού ψάλλει κράζουσα: «Χαίροις, Κωνσταντίνε πάνσοφε, Ορθοδοξίας πηγή, η ποτίζουσα πάντοτε, τοις γλυκέσι νάμασι, την υφήλιον άπασαν. Χαίροις, η ρίζα, εξ ης εβλάστησε καρπός ο τρέφων την Εκκλησίαν Χριστού. Χαίροις, το καύχημα, των Πατέρων ένδοξε, Χριστιανών, βασιλέων πρώτιστε. Χαίρε, χαρά των πιστών». Συν μητρί θεόφρονι Ελένη ικέτευε Χριστώ τω Θεώ και παμβασιλεί υπέρ ειρήνης της Αγίας Γης και προστασίας της αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ και υπέρ πάντων των την μνήμην σου τελούντων πιστώς. Αμήν».

Μετά την δεξίωσιν εις το Πατριαρχείον οι προσκυνηταί ησπάσθησαν την χείρα του Μακαριωτάτου, ακολούθως δε οι Αγιοταφίται Πατέρες μετέσχον εις την νηστήσιμον εόρτιον μοναστηριακήν αυτών τράπεζαν.

Εκ της Αρχιγραμματείας

 

Η πρωτότυπη είδηση σε πολυτονική γραφή με τις συνοδευτικές φωτογραφίες βρίσκεται στην Πύλη ειδησεογραφίας του Πατριαρχείου στον σύνδεσμο http://www.jp-newsgate.net/gr/2010/06/04/1444/





Print-icon 




Πνευματικά δικαιώματα 2009-2013 © «Ρωμηοσύνη»
Επιτρέπεται η αναπαραγωγή του υλικού του ιστοχώρου με προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή: «Ρωμηοσύνη» www.romiosini.org.gr

:: Πατριαρχείο Ιεροσολύμων :: Ειδήσεις εκ του Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων :: Σχετικά :: Τελευταία νέα :: Τρέχοντα Προγράμματα :: Ιστορικό Αρχείο της Μ.Κ.Ο. "Ρωμηοσύνη" ::


Login-iconLogin  ForgottenPassword-iconΥπενθύμιση κωδικού 

Αυτή τη στιγμή διαβάζουν την ιστοσελίδα μας 221 επισκέπτες.