ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ.κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΤΟΥ Γ' ΕΙΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ ΤΗΣ Μ.Κ.Ο. «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ».
Εν Αθήναις, Σάββατον 30 Μαΐου 2009
«Ο εωράκαμεν και ακηκόαμεν και απαγγέλλομεν υμίν,
ίνα και ημείς κοινωνίαν έχητε μεθ' ημών (Α' Ιωάν. 1-4)»
Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος
Κύριε Ιερώνυμε,
Εντιμότατε κ. Κυριακίδη,
«Την ανάδειξιν της εν Χριστώ τω Θεώ ημών κοινωνίας ημών των ελληνοφώνων μετά των αραβοφώνων Ρωμαιορθοδόξων Χριστιανών αφ' ενός και των λοιπών ομοδόξων Χριστιανών αφ' ετέρου, έθεσεν ως σκοπόν αυτού το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων δια της ιδρύσεως της Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνης».
Η ιστορία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων ως γνωστόν είναι αρρήκτως συνδεδεμένη με την ιστορίαν της αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ και συνεπώς με την ιεράν ιστορίαν των Παναγίων Προσκυνημάτων. Τα δε Προσκυνήματα αποτελούν τα αναντίρρητα μαρτύρια και τα ψηλαφητά τεκμήρια της ιεράς ταύτης ιστορίας, δηλονότι της ιστορίας της σωτηρίας του ανθρώπου.
Κοινωνός και μέτοχος της εν Χριστώ πνευματικής και φυσικής αυτής κληρονομίας κατέστη υπό της θείας προνοίας η παλαιγενής Αγιοταφιτική Αδελφότης, ως εκπρόσωπος του ευσεβούς γένους των Ρωμαίων Ορθοδόξων Χριστιανών, αναδειχθείσα ούτω ο φυσικός και πνευματικός φύλαξ και λειτουργός αυτής.
Συγκληρονόμος και άμεσος διάδοχος του Βασιλικού και αυτοκρατορικού γένους των Ρωμαίων Ορθοδόξων αναδεικνύεται το ευσεβές έθνος των Ελλήνων. Του έθνους δε τούτου οι υπέρ των Παναγίων Προσκυνημάτων αγώνες αυταπαρνήσεως, πολλώ δε μάλλον το θυσιαστικόν αυτών αίμα επισφραγίζουν τα επί της ιεράς παρακαταθήκης των Παναγίων Προσκυνημάτων θεσμοθετηθέντα προνόμια και δικαιώματα. Ταύτα βεβαίως δεν αποτελούν αυτοσκοπόν, ως εσφαλμένως υπό τινων ερμηνεύεται, αλλά μάλλον μαρτυρίαν ζώσαν του Ευαγγελικού και Οικουμενικού κηρύγματος της Αποστολικής των Ιεροσολύμων Εκκλησίας.
«Πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», παραγγέλλει ο Κύριος εις τους μαθητάς Αυτού από Ιερουσαλήμ.
Η Χριστιανική παρουσία εις την Μέσην Ανατολήν και συγκεκριμένως εις την Αγίαν Γην μέχρι σήμερον έρχεται εις επίρρωσιν του γεγονότος ότι τούτο οφείλεται εις τα πνευματικά και λατρευτικά κέντρα της χριστιανικής πίστεως γενικώτερον και της Οικουμενικής Ορθοδόξου αγιοπατερικής παραδόσεως της Ρωμηοσύνης, ειδικώτερον.
Με άλλα λόγια, τα Πανάγια Προσκυνήματα αποτελούν εγγύησιν του Χριστιανικού πληθυσμού εν τη Αγία Γη, αλλά και διατήρησιν της ιδιαζούσης εθνικοθρησκευτικής ταυτότητος αυτού. Τούτο αναγνωρίζεται υπό πάντων, τόσον των Χριστιανών, όσον και των μη Χριστιανών. Οι Χριστιανοί, π.χ. διερωτώνται: «Ημείς που ανήκομεν; Ποία είναι η εθνική μας καταγωγή»; κ.τ.λ. Εις αυτό βέβαια συνέβαλε και συμβάλλει απειλητικώς η έξαρσις της θρησκευτικής ταυτότητος εις βάρος της εθνικής τοιαύτης.
Η συμβολή λοιπόν των Παναγίων Προσκυνημάτων και των εξ αυτών απορρεόντων δικαιωμάτων και προνομίων της Ρωμηοσύνης, δεν περιορίζεται μόνον εις την σωτηριολογικήν και εσχατολογικήν αυτών σημασίαν, αλλά επεκτείνεται και εις την εν εξελίξει τελούσαν τανύν διαμόρφωσιν του διαθρησκειακού και κοινωνικοπολιτικού καθεστώτος της Ιερουσαλήμ, με σημείον αναφοράς πάντοτε την Παλαιάν αυτής Πόλιν και φυσικά το Παλαίφατον Πατριαρχείον Ιεροσολύμων.
Σημειωθήτω ότι το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων μετά των άλλων συμπρεσβυγενών αυτού Πατριαρχείων της Ανατολής προβάλλουν ως αι ακοίμητοι κανδήλαι του ανεσπέρου φωτός, του φωτός του σώζοντος θείου Λόγου, του Χριστού. Αυτού ακριβώς του φωτός του Χριστού απόστολος και Ευαγγελιστής τυγχάνει η κατ' ανατολάς Ορθόδοξος Ρωμηοσύνη, και μάλιστα εν μέσω αλλοθρήσκου και ετεροδόξου περιβάλλοντος. Επί πλέον δε η Ρωμηοσύνη αποδεικνύεται ως η μόνη συνεκτική και ενοποιός δύναμις των Ορθοδόξων της Ανατολής Εκκλησιών και των εθνικοθρησκευτικών αυτών οντοτήτων.
Η ιδιάζουσα θέσις του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, του τελούντος υπό τας πολιτειακάς αρχάς και εξουσίας, δηλονότι, του κράτους του Ισραήλ, της Παλαιστινιακής Αυτονομίας και του Χασιμιτικού Βασιλείου της Ιορδανίας (ως και του Πριγκιπάτου του Quatar) καθιστά την ab antiquο αναγνωρισθείσαν θεσμικήν αυτού θρησκευτικήν και εκκλησιαστικήν εγκαθίδρυσιν εξόχως σημαντικήν, τόσον δια την ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών, όσον και δια την συνύπαρξιν των ομόρων λαών εν τη περιοχή της δικαιοδοσίας αυτού.
Εξ άλλου ο συνδυασμός της διττής ιδιότητος του Πατριάρχου Ιεροσολύμων ως Ποιμενάρχου και εν ταυτώ Ηγουμένου της Μοναστικής Αδελφότητος των Αγιοταφιτών, αποκαλύπτει το ασκητικόν φρόνημα, υπό του οποίου εμφορείται το πνευματικόν μέγεθος της Ρωμηοσύνης.
Αποτελεί χρέος, λοιπόν, ιερόν πάντων ημών, κληρικών και λαϊκών, ποιμένων και ποιμαινομένων, «η κίνησις του δικαιωτάτου θυμού αλλά και η συλλογή της ποιμαντικής επιστήμης», κατά το παράδειγμα των θεοφόρων της Εκκλησίας Πατέρων, δια την αποκατάστασιν της υγιούς Ρωμαιορθοδόξου ταυτότητος των αδελφών ημών των εν τη Μέση Ανατολή και αλλαχού διαβιούντων. Το ιερόν δε τούτο χρέος κρίνεται, κατά την ταπεινήν της Μετριότητος Ημών γνώμην, άμεσον και επιτακτικόν».
Login
Υπενθύμιση κωδικού