Εορτάσωμεν λαοί, Χριστού τα Γενέθλια,
και επάραντες τον νουν επί Βηθλεέμ αναχθώμεν τη διανοία,
και κατίδωμεν το εν Σπηλαίω μέγα μυστήριον.(Στιχ. Εσπερ. κδ Δεκ.).
Η Εκκλησία πάντοτε, ιδία όμως κατά τας πανεκλάμπρους εορτίους ημέρας ταύτας, διακηρύσσει εις τα τέκνα αυτής και εις την ανθρωπότητα όλην το μυστήριον, το οποίον από Θεού εν Γραφαίς Αγίαις απεκαλύφθη εις αυτήν, το μυστήριον το οποίον αυτή βιώνει και το οποίον πληροί αυτήν. Διαλαλεί την αλήθειαν εκείνην, η οποία αποτελεί την αιτίαν της υπάρξεως αυτής και την πηγήν της χαράς αυτής.
Το μυστήριον τούτο είναι η ενανθρώπησις του Θεού Λόγου. Το γεγονός δηλαδή ότι ο Θεός, ο πλάσας τον άνθρωπον πάλαι κατ ἀρχάς εκ του χοός κατ εἰκόνα και καθ' ομοίωσιν Αυτού, επ' εσχάτων των χρόνων εθεράπευσε τα τραύματα αυτού, ανέπλασε και ανεδημιούργησε αυτόν, «εξαποστείλας τον υιόν Αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν» (Γαλ. 4, 4-5) κατά τον ουρανοβάμονα Παύλον. Ως λέγει ο έγκριτος και θεοφόρος πατήρ και διδάσκαλος της Εκκλησίας άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού «ασυγχύτως προσέλαβε το ανθρώπινον, ωκειώσατο την ανθρωπότητα, καταπεφοίτηκεν εθελοντής εν τοις καθ' ημάς», προκειμένου να απαλλάξη ημάς εκ της προσγενομένης ημίν υπό του διαβόλου και της αμαρτίας φθοράς και φέρη ημάς «εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού» (Ρωμ. 8, 21).
Το μυστήριον τούτο, εκκινούν από του ουρανού άνωθεν, διικνείται εις την γην κάτω. Ως αφορών και στοχεύον εις τον άνθρωπον, καθιστά τούτον συνεργόν και συμμέτοχον. Παρθένος κόρη εκ Ναζαρέτ συνεργεί, συλλαμβάνουσα εκ Πνεύματος Αγίου, κυοφορούσα και τίκτουσα εν Βηθλεέμ επί Καίσαρος Αυγούστου τον Χριστόν. Ουδέ αυτή η άψυχος κτίσις ούτε των αλόγων ζώων η φύσις αποκλείονται, αλλά η γη και μάλιστα αυτή η του θεοδέγμονος Σπηλαίου τούτου, επί του οποίου η Κωνσταντίνειος και Ιουστινιάνειος αύτη Βασιλική της Γεννήσεως ανηγέρθη, δέχεται και φιλοξενεί εις τα σπλάγχνα αυτής τον τεχθέντα Βασιλέα, συμμετέχοντα εις όλα τα αδιάβλητα ανθρώπινα ημέτερα πάθη, έως και εις αυτήν τήν περιβολήν σπαργάνων και ανάκλισιν εν φάτνη.
Μάγοι Περσών βασιλείς μακρόθεν υπό αστέρος οδηγούμενοι, προσέρχονται και γονυπετείς προσκυνούν το παιδίον (Ματθ. 2, 1-2), προσφέροντες χρυσόν και λίβανον και σμύρναν ως δώρα της ευλαβείας αυτών (Ματθ. 2, 11). Ποιμένες αγραυλούντες εις την όμορον της Βηθλεέμ κώμην, ακούσαντες παρά του αγγέλου το: « Ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην σφόδρα, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ, ος εστιν χριστός κύριος» (Λουκ. 2, 11) και το «πλήθος της ουρανίου στρατιάς αινούντων τον Θεόν και λεγόντων, Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. 2, 13-14), « διέρχονται έως Βηθλεέμ και ανευρίσκουν την τε Μαριάμ και τον Ιωσήφ και βρέφος κείμενον εν τη φάτνη» (Λουκ. 2, 15-17) «και υποστρέφουν δοξάζοντες τον Θεόν επί πάσιν οις ήκουσαν και είδον καθώς ελαλήθη προς αυτούς» (Λουκ. 2, 20).
Την πρόσκλησιν ταύτην της συμμετοχής και συνεργίας εις την θείαν συγκατάβασιν και φιλανθρωπίαν ουχί πάντες οι άνθρωποι ομοίως αποδέχονται. Οι μάγοι και οι ποιμένες προσέρχονται προσκυνούντες, Ηρώδης όμως ο βασιλεύς ακούσας περί του νεογενούς βασιλέως, ταράσσεται μαινόμενος, τεκταίνεται ανίερα και κατασφάζει αθώα νήπια (Ματθ. 2,16). Καταδιώκει Αυτόν τον Χριστόν, ο Οποίος, αρνούμενος οιανδήποτε βίαν και ενεργών ως άνθρωπος μόνον, φεύγει εις Αίγυπτον (Ματθ. 2,14). Έτι και σήμερον άνθρωποι καταδιώκουν τον Χριστόν εις το πρόσωπον των ελαχίστων αδελφών Αυτού, των αδυνάτων, των νηπίων, των προσφύγων, των πτωχών. Ανοικτίρμονες και ανελεήμονες, ως ο Ηρώδης, κηρύσσουν πολέμους με πρόσχημα την ειρήνην, προβαίνουν εις τρομοκρατικάς ενεργείας εν ονόματι του Θεού και της θρησκείας με εκατόμβας ανθρωπίνων θυμάτων. Χωρίζουν και αποκλείουν πόλεις απ' αλλήλων ως και ταύτην της Βηθλεέμ από των Ιεροσολύμων. Η στάσις της αποστασίας αυτής ενίων εκ των ανθρώπων είναι και η αιτία του κακού, της αδικίας και της ανισότητος εις τον κόσμον.
Η Εκκλησία του Χριστού παρά ταύτα, μετά πίστεως βαθείας και ελπίδος βεβαίας διακηρύσσει ότι των ολίγων τούτων « η απιστία δεν θα καταργήση την πίστιν του Θεού ( Ρωμ. 3, 3). Συμπάσχει μετά του ανθρώπου δια την τραγικότητα και τα αδιέξοδα της ζωής αυτού και συμπαρίσταται αυτώ ποικιλοτρόπως ως στοργική πνευματική μήτηρ, κηρύττουσα σεσαρκωμένον Θεάνθρωπον, «αναπαύοντα πάντας τους κοπιώντας και πεφορτισμένους» (Ματθ. 11, 28), οι οποίοι προσέρχονται προς Αυτόν.
Από του Θεοδέγμονος Σπηλαίου τούτου, από των κόλπων της Μητρός των Εκκλησιών, ευλογούντες Πατριαρχικώς και Πατρικώς τα μέλη του εμπεπιστευμένου Ημίν ποιμνίου, εν τη Αγία Γη και οπουδήποτε και προτρέποντες αυτά, όπως, διατηρούντα την ελπίδα, εγκολπωθούν και ακολουθούν Χριστόν Ενανθρωπήσαντα συμφώνως προς την Αγιοπατερικήν παράδοσιν της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, έκκλησιν δε απευθύνοντες προς τους ισχυρούς της γης, όπως ώσιν ειρηνοποιοί και εργάται δικαιοσύνης χάριν της ειρηνικής συμβιώσεως των λαών και της εν ευημερία αγαθών ζωής αυτών, διατελούμεν.
Εν τη Αγία Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2009.
Διάπυρος προς Κύριον Ευχέτης,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ'
Πατριάρχης Ιεροσολύμων
Login
Υπενθύμιση κωδικού