Οι Άγιοι Μάρτυρες Σέργιος και Βάκχος

«Οὐ ξίφος, οὐ πῦρ, οὐ διωγμός, οὐδὲ μάστιγες

τῆς εὐσεβοῦς περὶ Θεοῦ γνώμης ἐχώρισε.

Ζωὴν γὰρ ἠγήσατο τὴν τελευτὴν τὴν δι΄Αὐτὸν

καὶ μακαρὶαν τρυφὴν καὶ ἀνώλεθρον».

Οι Μάρτυρες Σέργιος και Βάκχος  κατάγονταν από τα μέρη της Συρίας και έζησαν κατά τον 3^ο αιώνα μ.Χ. Ήταν ενωμένοι με το ίδιο φρόνημα αδελφικά, όχι από σαρκικό δεσμό, αλλά από την ιερότατη φλόγα της πίστεως, την αγάπη και τη λατρεία του αληθινού Θεού και του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

Έχοντας άρτια μόρφωση και έντονο το χριστιανικό φρόνημα ακολούθησαν και οι δύο το στρατιωτικό κλάδο, όπου διέπρεψαν. Η ικανότητα και η ανδρεία τους εκτιμήθηκαν από τον Αυτοκράτορα Μαξιμιανό, ώστε το Σέργιο ονόμασε «πριμικήριο», δηλαδή διοικητή, ενώ το Βάκχο «σεκουνδοκήριο», δηλαδή υποδιοικητή της Σχολής των Κιντιλίων, όπου μορφώνονταν οι υποψήφιοι για το στρατό έφηβοι. 

Και οι δύο αξιωματικοί δεν διακρίνονταν μόνο για τα στρατιωτικά τους χαρίσματα. Έλαμπαν από τις πολλές αρετές τους. Μέσα στα σκοτάδια της ειδωλολατρίας και της αμαρτίας, της ελεύθερης και ακόλαστης ζωής των άλλων, το δικό τους ήθος, η σεμνότητα και η ευγένεια, η όλη ενάρετη ζωή, διακήρυττε το μεγαλείο της αθάνατης ψυχής και του «κατ’ εικόνα Θεού» πλασθέντος ανθρώπου. Αγνοί, γεμάτοι καλοσύνη και αγάπη για όλους, δεν ελκύστηκαν από την ψεύτικη λάμψη των επίγειων και πρόσκαιρων πραγμάτων. Η καρδιά τους είχε δοθεί στην αληθινή και θεία λάμψη του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Αυτή η διαφορά της ψυχικής κατάστασης και της ζωής τους με των ανθρώπων του περιβάλλοντός τους, κίνησε το φθόνο και τις υποψίες, ότι θα ανήκαν στη μισητή σε αυτούς θρησκεία του Ναζωραίου. Άρχισαν να τους παρακολουθούν, μέχρι που πείσθηκαν ότι συμμετέχουν στις χριστιανικές συγκεντρώσεις. Τότε με πολλή χαιρεκακία, πληροφόρησαν τον Αυτοκράτορα Μαξιμιανό ότι οι ευνοούμενοί του ήταν Χριστιανοί. Ο Αυτοκράτορας αρχικά στάθηκε επιφυλακτικός σε αυτές τις πληροφορίες. Αποφάσισε να τις εξακριβώσει, θέτοντας σε ενέργεια το μεγάλο σχέδιό του. Οργάνωσε σε επίσημο ειδωλολατρικό Ναό θυσία και κάλεσε όλους τους αξιωματούχους του. Η θυσία έγινε με μεγαλοπρέπεια και οι αξιωματούχοι ήταν όλοι παρόντες, εκτός από τους δύο φίλους, το Σέργιο και το Βάκχο. Ο Αυτοκράτορας τους αναζητούσε, αλλά μάταια. Όταν πλέον αντιλήφθηκε ότι οι πληροφορίες που είχε ήταν αληθινές, απογοητεύτηκε και αισθάνθηκε προδομένος.  Και ενώ εκείνος βρισκόταν σε αυτή τη θλιβερή ψυχική κατάσταση, έξω από το Ναό οι δύο αξιωματικοί Χριστιανοί προσεύχονταν θερμά. Προσεύχονταν στον Κύριο για το φωτισμό των ειδωλολατρών, για να οδηγηθούν στον αληθινό Θεό και τη σωτηρία. Έξαλλος ο Μαξιμιανός, διέταξε να τους φέρουν με τη βία μπροστά του. Εκεί τους περίμενε σωρεία ύβρεων και απειλών. Τους αποκαλούσε ασεβείς, αχάριστους και υποκριτές. Ακόμη ότι έδειξαν απείθεια σε αυτόν αντί για ευγνωμοσύνη, όπως όφειλαν, για τις τόσες τιμές που απόλαυσαν από κείνον. Επίσης ότι πρόδωσαν τη θρησκεία των πατέρων τους και τη δική του φιλία.

Όμως οι Χριστιανοί ομολογητές με θάρρος και σεμνότητα, ηρεμία και θερμότητα πίστης ομολόγησαν την πίστη τους στο Σωτήρα, με αποτέλεσμα να μεγαλώσουν το μένος του Αυτοκράτορα. Εκτός εαυτού ο Μαξιμιανός διέταξε τους αξιωματούχους του, να τους αφαιρέσουν τα σήματα των προνομίων τους και του αξιώματός τους. Και δεν αρκέστηκε μόνο σε αυτό, αλλά διψασμένος για εκδίκηση, παρήγγειλε να τους φορέσουν γυναικεία ρούχα και να τους οδηγήσουν έτσι πεζούς μέχρι τα ανάκτορα, για να γελοιοποιηθούν από το λαό. Εκείνοι ήρεμοι προχωρούσαν, δοξολογώντας το όνομα του Κυρίου. Ήταν φανερό ότι ούτε απειλές, ούτε κολακείες και υποσχέσεις μπορούσαν να κλονίσουν τους γενναίους αυτούς στρατιώτες του Χριστού, καθώς «ἰοβόλους καὶ ψυχοβλαβεῖς θωπείας τοῦ τυράννου, ἐμφρόνως οἱ ἀθλοφόροι διεκρούσαντο». Τότε ο Αυτοκράτορας αποφάσισε να τους στείλει στη Βαρβαλισό, στο Δούκα Αντίοχο, πολύ σκληρό διώκτη των Χριστιανών και με ιδιαίτερη εφευρετικότητα στα απάνθρωπα βασανιστήρια. Αλλά εκεί, η σκοτεινή φυλακή μεταβλήθηκε σε Ναό δοξολογίας του αληθινού Θεού, οι τοίχοι αντιλαλούσαν από τους υπέροχους ύμνους των δύο Μαρτύρων. Εκεί ο Σέργιος και ο Βάκχος συμπροσεύχονταν και σαν μια ψυχή εξέφραζαν τη λατρεία τους «οὐ δεσμούμενοι φύσεως σχέσει, ἀλλὰ πίστεως τρόπῳ».         

Ενισχύονταν από την πίστη τους και στον ύπνο τους λάμβαναν τα θεία μηνύματα μέσω Αγγέλων: «Θαρσεῖτε οἱ τοῦ Χριστοῦ δοῦλοι καὶ μὴ φοβεῖσθε. Ἑδραῖοι δὲ μᾶλλον ἐν τῇ πρὸς Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ὁμολογία στῆτε. Αὐτὸς γὰρ ἐστὶ μεθ’ ὑμῶν, ἀντιλήπτωρ ὑμῶν».  Ακατάβλητοι αντιμετώπιζαν την απανθρωπιά του Αντιόχου. Οι γενναίοι αθλητές δεν φοβούνταν ούτε μαρτύρια, ούτε το θάνατο. Πρώτα χτύπησαν το Βάκχο με ραβδιά και βούνευρα. Οι πόνοι ήταν αφόρητοι και το αίμα κυλούσε σαν ποταμός, μέχρι που ξεψύχησε. Ο Σέργιος κλήθηκε να υποστεί τη μανία του Αντίχριστου. Του φόρεσαν σιδερένια παπούτσια, με σκληρά καρφιά και τον ανάγκασαν να τρέχει ασταμάτητα. Στο τέλος, τον αποκεφάλισαν.

Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη τους την 7^η  Οκτωβρίου και προβάλλει τις Άγιες μορφές τους, εξυμνεί την ασάλευτη πίστη τους και το μαρτύριό τους.     

Πηγή υλικού

Βίοι Αγίων, Οι Άγιοι Μάρτυρες Σέργιος και Βάκχος, Έκδοση Ορθοδόξου Ιδρύματος «Απ. Βαρνάβας»

Επιλογή υλικού

Αικατερίνη Διαμαντοπούλου, Υπεύθυνη υλικού των Ιστοχώρων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων